In de serie ‘In gesprek met’, ga ik in gesprek met mensen die deel uitmaken van een samengesteld gezin. Dit keer mag ik in gesprek met Famke. Famke en haar partner, hebben samen drie kinderen. Ze vertelt over haar ervaringen met het vormgeven van een samengesteld gezin. Wat dit voor mentale gevolgen voor haar heeft en voor de rust binnen het ouderschap.
We spreken af in haar gezellige winkel Bakken & Zo in Apeldoorn. Famke rommelt nog wat want het is sluitingstijd. ‘Heb mijn dag niet zo hoor!’ Roept ze. Ik vraag haar dan ook of ik eigenlijk wel gelegen kom. ‘Daar heb ik wel even aan getwijfeld ja, maar ik denk, dat ons gesprek juist nu, heel prettig is’. En dat klopte. Want al snel merkten we beide, dat er sprake was van de nodige herkenning en ondersteuning.
Natuurlijk heb ik een aardigheidje voor je meegenomen. Alsjeblieft!
Toe maar, lacht Famke. We zitten aan een gezellige tafel en drinken thee. Bij het openen van het pakketje, springt gelijk de tekst ‘zorg goed voor jezelf’, in haar oog. Ze valt even stil en slikt…. Laat dit nu het allermoeilijkste zijn wat er is. Hier worstel ik momenteel zo mee.
Het is inderdaad ontzettend moeilijk. Daarom heb ik dit pakketje voor je meegenomen. Om je te helpen herinneren. Wat maakt eigenlijk dat je het zo moeilijk vindt?
Het is een patroon. Iets wat ik mezelf de afgelopen jaren heb aangeleerd. Zeker in de tijd dat ik nog alleenstaand was. Alle tijd heb ik gevoegd naar de co-ouderschap. Daar kwam bij dat ik erg zoekende was binnen de opvoeding en ontwikkeling van mijn zoon. Later bleek dat hij adhd en een lichte vorm van autisme heeft. Dit verklaarde wel een hoop voor me.
Was mijn zoon bij mij, dan paste ik hier mijn werktijden op aan om ervoor hem te kunnen zijn. Was hij bij zijn vader, dan maakte ik extra uren. Dat ging gewoon zo. Een momentje voor mezelf? Geen idee hoe dat moest. Er was niet bepaald sprake van rust in het ouderschap.
Dat klinkt pittig en ik ben bang voor velen herkenbaar. Hoe ga je hier nu mee om? Want aan het begin van ons gesprek, vertelde je me dat je herstellende bent van een burn-out.
Dat klopt. Dan zijn die extra momenten voor jezelf wel erg welkom. Om ervoor te zorgen dat je niet opnieuw opbrandt. Het lukt me nu ook iets beter om mezelf een kopje thee en een fijne serie te gunnen. Ietsje minder rennen vliegen en weer door. Maar, dat is echt een leerproces. Nog steeds ben ik geneigd om mijn tijd te voegen naar het co-ouderschap. Inmiddels met twee mooie meiden extra in het gezin. Mijn zoon is de helft van de tijd bij ons. De meiden van mijn vriend om het weekend. Ik kan nog wel veel van mezelf eisen. In plaats van de boel een beetje de boel te laten na een hectische week in de winkel. Ik heb de neiging dat het altijd spik en span moet zijn. Onzin. Want ik realiseer me dat elk gezin het niet altijd picobello op orde heeft. Je wilt toch een beetje dat stapje extra zetten, om het voor iedereen fijn te maken.
Jullie wonen nu een paar jaar samen. Aanvankelijk besloten jullie niet samen te willen wonen toch?
4 jaar geleden werden we verliefd. Als buren. Hoe makkelijk wil je het eigenlijk hebben. Vanwege de drie pubers, leek het ons zolang ze nog thuis wonen beter om nog niet samen te gaan wonen. Op een gegeven moment, werd de behoefte om meer samen te zijn, groter. Ook werd het steeds lastiger om echt een fijn thuis voor ons beide te creëren. Het was veel verkassen. Uiteindelijk kwam er een fantastisch huis op ons pad. Dit was de overtreffende trap om dit avontuur met elkaar aan te gaan. Gelukkig werd dit nieuws door alle drie onze kids, met open armen ontvangen.
Dat is echt heel fijn! Hoe ervaren jullie nu, een paar jaar later het leven met elkaar?
We hebben het onderling leuk en gezellig. Daar knijpen we onze handen mee dicht. Natuurlijk is het ook zoeken. Wie zijn zij en wat hebben ze nodig. Wat heb ik nodig? Hoe werkt dat door in onze relatie? Dat is nog wel aftasten. Mede, doordat één van de meiden, een licht verstandelijke beperking heeft. Dit is voor mij een geheel nieuwe situatie, waar ik zorgvuldig mee om wil gaan. Ik merk ook wel, dat ik soms even moet schakelen, als de kids er alledrie weer zijn. Mijn vriend en ik hebben dan een tijdje het huis voor onszelf gehad. Het is fantastisch dat ze zich alledrie zo thuis voelen. Zij hebben er uiteraard alle recht op, om van het huis hun thuis te maken. Dat is alleen voor mezelf soms wat zoeken. De pan die nog in de keuken staat, de schoenen die niet opgeruimd worden. Je kent het wel. De welbekende huis, tuin en keuken kwesties :-). Ik ben erg aan het leren om wat relaxter te zijn in dat soort dingen. Het mezelf, maar zeker ook de ander, wat makkelijker te maken.
De huis, tuin en keuken kwesties klinken zeker bekend. Ik denk voor ieder gezin. Wat goed dat je eraan werkt om wat relaxter in dingen te staan. Dat geeft vast meer rust in het ouderschap. Hoe pak je dat aan?
Eigenlijk laat ik de dingen wat meer op z’n beloop. Ik heb inmiddels echt ervaren dat dit veel beter werkt. Het perfecte plaatje, zoals je dat vroeger in je hoofd had, bestaat niet! Daarbij realiseer ik me, dat het leven in een samengesteld gezin echt ‘leren, implementeren’ is. We leren ineens zoveel extra bij. Kinderen krijgen is op zich al een uitdaging, dan wordt het nog een stuk zwaarder met een scheiding achter de rug. Want dit voorzie je niet. Vervolgens komt er nog een schepje bovenop wanneer je een samengesteld gezin vormt met 3 pubers. Dat dwingt ook wel om dingen meer op z’n beloop te laten.
Af en toe meer willen loslaten en iets meer de schouders ophalen dus?
Precies. Iets minder streng voor jezelf mag wel. En in plaats daarvan, iets meer momentjes voor jezelf. Want het leven is zo dynamisch, dat ik me ook in deze fase vaak heb afgevraagd: waar ben ik in dit verhaal? Ik raakte mezelf zo kwijt. Dat gevoel is heel naar. Voor mezelf, maar ook voor mijn partner en de kids. Hier wil ik vanaf! Meer rust in het ouderschap. Meer positieve aandacht en communicatie. Goed, is goed genoeg. Iets minder streng voor mezelf mag wel. Het is in de basis soms best hard werken in een samengesteld gezin. Je hebt allemaal je geschiedenis, de dingen die je normaal vindt. Wat voor de ander helemaal niet normaal is. Dan krijg je er in sommige gevallen ook nog een ex-partner bij cadeau. Het is gewoon één grote rekensom.
Die je moet leren, implementeren. Mooie metafoor! Mooi ook dat je zo reflecteert!
Zeker. Hoewel ik dat niet altijd makkelijk vind. Emoties vliegen soms alle kanten op. De burn-out versterkt dat. Helaas is de Corona crisis me teveel geworden. Het was de afgelopen jaren zoveel schakelen. Ook met de winkel. Open, dicht, maatregelen, weer andere maatregelen. Het heeft niet bijgedragen aan mijn mentale fitheid. Het helpt me wel, dat ik sinds januari een coach heb. Het is fijn, om handvatten te krijgen. Iets meer te leren loslaten. Maar eigenlijk ook mezelf opnieuw uit te vinden. Wat wil ik vooral niet meer. Stap voor stap, helpt me dit verder. Ik weet ook best dat veel in mezelf zit. Je weet wel, van die gedachten. Maar hier wordt dus aan gewerkt en eigenlijk zie ik alleen maar steeds meer lichtpuntjes en kansen.
O ja, die gedachten. Die je dan zo naar kunnen laten voelen. Wat is nu je grootste uitdaging? Jezelf worden?
Eerlijk gezegd heb ik me de afgelopen tijd wel eens afgevraagd of dit ooit lukt. Ik was 28. Getrouwd, gescheiden en een kindje van 2. Het plaatje had ik me toch wel anders voorgesteld. Langzaam raak je een stukje van jezelf kwijt. Je herkent het misschien wel. Op dit moment zit ik in de fase dat ik gerichtere keuzes leer maken. Door deze aanpak en door goed met mijn fijne partner te blijven sparren, ben ik ervan overtuigd dat het me lukt! Het zal in kleine stapjes gaan, maar de weg ernaartoe is ingezet. Dankbaar zijn voor wat ik heb, helpt hier ook bij. Natuurlijk wordt er over en weer vast wel eens gemopperd. Maar zo pratende, realiseer ik me eigenlijk dat we het best goed hebben met zijn allen. Dat het een cadeautje is, dat de jongste dame staat te popelen bij de deur, als ze me thuis ziet komen. Dat zijn de geluksmomentjes! Net als shoppen en gezellig bakken met de meiden. Juist die momenten probeer ik echt vast te houden en te blijven zien!
Herken helemaal wat je zegt. Jezelf kwijt zijn, is killing. Gelukkig zie ook ik weer geluksmomentjes. Om te koesteren! Hoe omschrijven de meiden je?
We zeggen altijd: samen hebben we drie kinderen. Laatst zei één van de meiden: ‘maar Famke, ik ben toch ook gewoon een beetje jouw dochter’. Natuurlijk, zei ik! We gebruiken het liefst geen termen als ‘stief, bonus of plus’. Daar voelen we ons niet prettig bij.
Maar je had je dag niet! Hoe is dat nu? Ik zie je lachen en heb zo’n vermoeden… Maar brand los…
Al pratende kom ik erachter hoeveel positieve dingen er eigenlijk zijn. Er gebeurt ook nogal wat in de wereld. Het is allemaal zo intens. Het overspoelt de mooie dingen. En weet je, natuurlijk moet je blijven praten met elkaar. Maar soms ook gewoon even niet. Niet willen her- opvoeden in de tijd dat de kids hier zijn. Gewoon genieten. De kinderen schakelen al zoveel van het ene huis, naar het andere huis. Met de normen en waarden die daar gelden. Dat vergt voor hun ook een sterk aanpassingsvermogen. Daar mogen we als ouders, best wat flexibeler mee omgaan. Bouwen aan een fijn, warm nest. Dat is wat we willen. We willen heel graag, dat als de kids later terugkijken op hun jeugd, dat ze kunnen zeggen ‘er was wel eens wat, maar het was vooral ook heel fijn’. Daar doen we het voor!
Dat is inderdaad een heel mooi streven! Perfect doet niemand het. We doen ook maar allemaal ons best. Welke tip zou je andere samengestelde gezinnen nog willen geven?
Laat wat meer en bemoei wat minder. Geef alle kids een welkom gevoel. In plaats van dat je ze gelijk weer in hun nek hijgt met gezeur. Minder stressen en minder zeuren met z’n allen. Ook niet op een ex-partner. Ook niet op school of hobby. We maken allemaal fouten. Zonder zeuren, komen de kids een stuk verder. Het zorgt voor zo’n onnodige, vervelende sfeer. Wat hebben we eraan. Natuurlijk mogen we ons irriteren en is er wel eens wat, maar ga altijd uit van de beste intenties, praat en zand erover. Niemand is perfect!
Famke woont samen met Albert. Samen hebben zij drie pubers (16,17,19) Famke is ondernemer en eigenaar van de winkel Bakken & Zo. Ook je ervaringen delen? Samen met de lezers van belonend.webatleten.nl, kijk ik uit naar jouw unieke verhaal. Neem gerust contact met mij op als jij ook graag anderen verder helpt!
