In gesprek met Esmeralda

In de serie ‘In gesprek met’, ga ik in gesprek met mensen die deel uitmaken van een samengesteld gezin. Dit keer mag ik in gesprek met Esmeralda. Esmeralda heeft 3 dochters uit een eerdere relatie. Haar man is ook vader van 3 meiden. Samen kregen ze nog een dochter. Ze vertelt over haar ervaringen met het vormgeven van een samengesteld gezin met maar liefst 7 meiden (13,12,11,9,9,4 en 2).  

We spreken af via Teams en tref gelijk een open en enthousiaste dame waarmee het direct klikt`. Want net als ik, heeft Esmeralda kids uit een vorige relatie en kreeg ze met haar huidige man ook nog een kleintje.

Wat leuk en fijn om te kletsen met iemand die ‘in hetzelfde schuitje’ zit. Samen met mijn 3 zoons en hun vaders, bouwen we aan het perfecte plaatje 2.0. Hoe ervaar jij dat?

Heel herkenbaar, lacht Esmeralda. Huisje, boompje, beestje, ‘zoals het hoort’? Dat bestaat niet! Hoewel ik dat nu heel makkelijk zeg, heeft het even geduurd om dat te accepteren. Mijn scheiding in 2018 vond ik dan ook erg pittig. Ik wilde nog graag werken aan ons huwelijk. Het vechten voor ons gezin, heeft me een depressie gekost. Ik wilde niet dezelfde ‘fout’ maken als die van mijn ouders. Mijn ouders gingen namelijk ook uit elkaar toen ik 4 jaar was en heb helaas geen stabiele band met mijn vader kunnen opbouwen. Inmiddels is hij overleden. Ik heb daarom zelf ervaren wat het betekent als je als kind een vader en stabiliteit mist. Het voelde vreselijk en als falen dat mijn huwelijk niet is geslaagd.

Jeugdherinneringen kunnen mooie, maar ook minder mooie dingen bij je oproepen. Hoe combineerde je jouw ervaringen in het verleden met je eigen situatie nu?
Juist omdat ik zelf heb ervaren hoe het is om zonder vader op te groeien en een bepaalde veiligheid heb gemist, is dit het laatste wat ik wil voor mijn kinderen. Ondanks mijn eigen pijn, ben ik sterk gebleven. Natuurlijk kwam hier een periode van rouw bij kijken, maar na een poosje slijt het. Ik heb nooit het contact tussen de kinderen en hun vader in de weg gezeten. Ik denk dat ik dat wel goed heb gedaan. Er is altijd ruimte en aandacht geweest voor de situatie, waarbij ik soms wel eerlijk ben geweest over mijn emoties. Ik geloof er niet in dat het verstoppen van verdriet gezond is. Mijn kinderen hebben me dan ook wel zien huilen. Uiteraard binnen verantwoorde grenzen.

Je wilt je kinderen tenslotte ook leren dat het tonen en bespreken van emoties belangrijk is. Terwijl je je scheiding nog een plekje aan het geven was, werd je vrij snel verliefd toch? 

Ik heb me een tijdje teruggetrokken in mijn cocon. Ik voelde me enorm onzeker en merkte dat sommige mensen om me heen, zich moeilijk konden inleven in mijn situatie. Dat vond ik lastig. Als alleenstaande moeder, is het soms zo knokken. Dat is niet te vergelijken met een kerngezin. Uiteindelijk heeft een goede vriendin me een goede schop onder de kont gegeven. Via een datingsite, wat ik echt ontzettend eng en spannend vond, ontmoette ik Roeland. Terwijl ik dacht: voorlopig geen man voor mij! Maar we hadden al direct heel veel lol. We zaten in exact dezelfde situatie. Zo hebben we ook allebei 3 dochters. Dat maakte het sparren en kletsen heel fijn en verdiepend.

Ook zo herkenbaar. ‘Voorlopig geen man voor mij’. Als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb, dan is het dat niet alles planbaar is. Hebben jullie de kennismaking van de 6 meiden planmatig aangepakt? Dat lijkt me zo’n spannende stap!
We hebben dat wel planmatig aangepakt. En van de uitkomst konden we alleen maar dromen. Er was gelijk een klik. Aan alle kanten voelde het zo goed! We hebben de meiden pas na enkele maanden betrokken in onze verliefdheid. In het begin hebben we de kids uitsluitend foto’s laten zien en deelden we verhalen van beide gezinnen. Zo werden de kids stap voor stap steeds enthousiaster en nieuwsgieriger naar elkaar. Uiteindelijk duurde de eerste ontmoeting meer dan een half jaar. Als het aan de kinderen lag, mocht dit misschien wat sneller, maar we hebben het heel bewust, rustig aangepakt.

Dat is vast een opluchting! Wat ook motiveert om meer bij elkaar te zijn. Hoe gaat het nu met jullie?

Zoals je weet is ons warme nest uitgebreid, met nog een lief, klein meisje! Toen we de zwangerschap deelde, moest met name de oudste even schakelen. Misschien herken je dat ook wel. Want het kleintje, blijft altijd bij ons. Terwijl de andere kids een andere zorgregeling hebben met hun vader en moeder. Dat stak in het begin wel een beetje, maar het zijn allemaal dikke maatjes!

Dat gevoel herken ik zeker. De kleine is een enorme verbinder. Natuurlijk is het soms wennen en ook emotioneel als de oudste jongens niet thuis zijn. Onze peuter van 2,5, wil ook graag mee naar de papa van zijn broers. Praten jullie hier ook met elkaar over? 

Jazeker. Heel regelmatig zelfs. Sinds zij geboren is, hebben we een stamboom gemaakt. In kleurtjes hebben we aangegeven hoe ons gezin in elkaar steekt. Om het voor de wat jongere kids visueel te maken. Dat is verhelderend. Want het is al met al toch best complex voor kids. Eén ding staat voorop: we zijn één gezin, we horen bij elkaar en we zijn één met elkaar. Alleen op een iets andere manier.

Heel mooi en verhelderend lijkt me! Tegelijkertijd lijkt het me echt een uitdaging met 7 meiden. Hoe pakken jullie het leven met elkaar aan? 

Balans vinden is ook echt nog wel een uitdaging. Net als je denkt deze gevonden te hebben, gebeurt er weer iets…Daarbij is het voor mij en mijn man ook nog wel zoeken. Eén en ander heeft tijd nodig. Hoe gaat hij om met verdriet? Wat zijn hun normen en waarden? Ook vanuit de andere huizen waar de kids opgroeien. Dat vraagt om continue afstemming en communicatie. Jaren heeft mijn man de opvoeding kunnen doen met zijn ex. Nu kom ik om het hoekje kijken met mijn regels en ideeën. Ik realiseer mij dat dit voor hem ook niet altijd een fijne positie is. Hoe je het ook went of keert, er zijn gewoon verschillen in de opvoeding. Daarbij komt dat ik ook nog wel een temperament heb. Een echte Dominicaanse.

Een samengesteld gezin vormgeven kost tijd. En heel veel geduld en communicatie. Hoe gaan jullie om met communicatie binnen het gezin? 

Mijn man en ik evalueren vrijwel iedere avond. Elkaar kort updaten met iets lekkers erbij. Soms wel een uitdaging als alle kids er zijn. Dit omdat ze allemaal andere bedtijden hebben, maar dit krijgen we steeds beter georganiseerd gelukkig. Om de week evalueren we langer. Over situaties, scenario’s en verdriet of boosheid. Dat is niet altijd makkelijk, maar we vinden dat dit MOET. Die emmer wil ik meer laten overlopen. Als er eerder incidenten zijn die we met elkaar moeten bespreken, dan doen we dat uiteraard direct. Maar het liefst ‘sparen we dat op’ tot onze overlegmomenten. Om te voorkomen dat het alleen maar over de kids en het gezin gaat en we in een negatieve spiraal belanden. We werken er hard aan om een hecht team te bouwen. De ene keer gaat dit beter, dan de andere keer.

Het is bijna een baan om zo’n groot gezin, in deze dynamiek te managen. Hoe ervaar je dat?

Eerlijk gezegd voel ik me inderdaad soms net de familie manager, haha. Ik moet mezelf dan ook echt dwingen om tussendoor even adem te halen en mezelf ‘uit te laten’. Het is veel plannen en organiseren. Waarbij ik misschien ook wel iets makkelijker kan zijn met bepaalde dingen. Maar hier ben ik me bewust van. Ik zorg met liefde voor alle kids. Dus ook de meiden van mijn man. Ik houd echt van ze en gelukkig ziet mijn partner dat ook! Hij spreekt dat naar me uit en dat is heel fijn en geeft vertrouwen.

Zo fijn als je de bevestiging krijgt dat je het goed doet. Zelf ben ik geen plus-ouder, maar ik kan me voorstellen dat het soms een ingewikkelde taak is. 

Dat klopt. Ik houd zielsveel van alle meiden, maar dat is uiteraard wel hard werken. Bepaalde dingen worden me ook niet altijd in dank afgenomen. De verzorging wel, maar als ik mijn mening geef over bepaalde dingen, dan wil het nog wel eens voorkomen dat dit niet altijd geaccepteerd wordt. Dan ben ik toch de ‘bonusmoeder’. Gelukkig zijn dit incidentele momenten en vind ik mijn weg hier steeds beter in.

Hoe doe je dat dan? Je weg vinden?

We hebben om de vrijdag ‘frikandellen vergadering’ ingelast. Hilarisch! Onder het genot van frikandellen en lekkere hapjes, bespreken we de weken. Hoe gaat het op school? Zit je ergens mee? Er is ruimte voor iedereen. We bespreken ruzies en doen er alles aan om confrontatie vermijdend gedrag te voorkomen. Er is ruimte om te huilen en andere emoties te delen. Zo voorkomen we, dat dingen te lang door etteren en uiteindelijk escaleren. Als er dingen zijn richting mij, is daar ook ruimte voor om dit te bespreken. 9 van de 10 keer is alles besproken en tot rust gekomen na zo’n avond met elkaar. We sluiten gezellig af met een spelletje en een hoop lol. We hebben ook een groepsapp wat zorgt voor verbondenheid.

Hoe zou je het samengestelde gezin omschrijven?

Dynamisch, hard werken en vooraf is het niet te voorspellen waar je eigenlijk aan begint. Het is echt een job. Het vergt alert blijven en tussendoor erg genieten. Alleen lukt het je niet. Je moet het écht met elkaar doen! Er is een vertrouwensband nodig, naast positiviteit en ruimte. Want vergeet niet, dat kids enorm moeten schakelen tussen dynamieken en huizen. Daar waar er bij de één gepraat wordt, is er bij de andere ouder geen gesprek mogelijk. Dat is soms erg verwarrend voor ze. Daarbij heb ik zelf erg geleerd, dat mijn waarheid, niet dé waarheid is. Ik heb meer leren luisteren naar het verhaal van de ander.

Welke tip wil je andere samengestelde gezinnen geven? 

Communiceer! Durf je gevoel te uiten en sta open en durf hulp te aanvaarden. Je kan dit niet alleen en hoeft het ook niet alleen te doen! Zijn er kinderen in het spel bij een scheiding? Dan vind ik eigenlijk dat er een wet moet zijn, die standaard hulpverlening biedt. Hulpverlening die ondersteunt bij het verwerken van een scheiding, maar ook ondersteuning biedt bij het richting geven van het nieuwe gezin. In welke vorm dan ook. Hulpverlening kan het volwassenen en kids zoveel makkelijker maken. Dit moet voor iedereen toegankelijk worden. Voor een veilige basis voor iedereen!

Esmeralda woont samen met Roeland in Nieuwendijk. Samen hebben zij 7 meiden. Esmeralda werkt in de kinderopvang en is voorzitter bij de Stichting Samenleving Educatie & Recreatie. Ook je ervaringen delen? Samen met de lezers van belonend.webatleten.nl, kijk ik uit naar jouw unieke verhaal. Neem gerust contact met mij op als jij ook graag anderen verder helpt!