In de serie ‘In gesprek met’, ga ik in gesprek met mensen die deel uitmaken van een samengesteld gezin. Dit keer mag ik in gesprek met Albertine. Albertine is moeder en sinds 1,5 jaar ook plus-ouder. Ze vertelt over haar ervaringen met het vormen van een samengesteld gezin in corona tijd. Â
We spreken af in het centrum van Apeldoorn. Altijd spannend zo’n eerste ontmoeting. Lang leve social! Want we herkennen elkaar al snel van de foto. We raken direct aan de klets. ‘Er is zo ontzettend veel te bespreken als het gaat om het samengestelde gezin’ Zegt Albertine terecht. De tijd was namelijk voorbij voor we het wisten.
Kun je me iets vertellen over jullie samengestelde gezin?
Genoeg, lacht Albertine. Twee weken voor de lockdown gingen we samenwonen. We waren dus direct op elkaar aangewezen en veel met elkaar thuis. Inmiddels alweer 1,5 jaar geleden.
Dat is gelijk een enorme testcase. Hoe heb je dat ervaren?
Het zette ons direct op scherp. We waren veel samen. Los van het feit dat er veel in de wereld gebeurde, gebeurde er binnen het gezin ook veel. Het gewenningsproces startte in sneltreinvaart. In een bizarre, geheel nieuwe situatie. Achteraf zie ik dit als een voordeel. Wat ik iets lastiger vond, was het feit dat we geen adem pauze hadden. Je moet jezelf namelijk nog erg vinden in zo’n nieuwe situatie. Daarbij heb ik een zeer sterk verantwoordelijkheidsgevoel. Met alle emoties die er waren, voelde ik de noodzaak het iedereen naar de zin te maken. Dit had achteraf een tandje minder gemogen.
Wat bedoel je precies met dat tandje minder?
Het is wel wie ik ben. Ik zorg en verzorg graag. Misschien wilde ik té graag. Hierdoor ervaarde sommige gezinsleden wellicht wat druk. Wat dan weer resulteert in een wat ongemakkelijke sfeer. Achteraf had ik sommige dingen beter vanuit ‘flow’ kunnen laten gebeuren. Mijn overtuiging was op dat moment dat het zorgen en verzorgen van een ieder, het beste was voor iedereen.
Hoe zou je jouw rol binnen het gezin willen omschrijven?
Moeder van Fleur. Naar anderen communiceer ik dat ik daarnaast trotse bonusmoeder ben van Bram en Noa. Het is dan direct helder wat mijn rol is. Het vervelende aan deze omschrijving vind ik wel dat het woord ‘moeder’ dergelijke verwachtingen schept. Het kan zeker voor kinderen, verwarrend zijn. Ik worstel best wel eens met de meest passende omschrijving van die rol. Mede-verzorger past me goed. Of anders ‘hoofd huishouding’, lacht ze. Hoe zeer we als bonusouder ook ons best doen om een veilig thuis te bieden aan alle kinderen, je vervangt nooit een vader of moeder.
Hoe ervaar je het leven met elkaar?
Het is druk. In praktische zin. Zoals koken. Mede omdat niet alles is ingericht op het samengestelde gezin. Denk bijvoorbeeld aan de maaltijdboxen. De ene week heb ik meer nodig dan de andere week en dat is niet overal makkelijk in te stellen. Verder ervaar ik het vinden van mijn eigen plek als een uitdaging. Wie ben ik binnen het gezin? Wat zijn de verwachtingen en hoe stel ik zo weinig mogelijk teleur. Ik merk dat ik regelmatig tegen grenzen aanloop. Ik vind het nog lastig om die grenzen voor te zijn. Op dit moment moet ik ze eerst overschrijden voordat ik er iets aan kan doen. Het is nog best zoeken.
Het is ook echt heel erg gezellig met elkaar. We hebben veel lol. Het geeft me ook heel veel rijkdom als we met elkaar aan tafel zitten. Ondanks een dynamisch leven, geniet ik echt van kleine geluksmomentjes met Jon en de drie kids.
Je geeft aan die grenzen wat meer voor te willen zijn. Waar zit dan een puntje van aandacht denk je?
Goede vraag. Dan toch bij het feit dat we wat meer met elkaar zouden kunnen praten. Door in gesprek te zijn en blijven, ontdek je zoveel nieuwe dingen. Mijn dochter is bijvoorbeeld erg gek op mijn man. Zij kletsen goed samen. Het bijzondere hieraan, is dat ik weer geheel nieuwe dingen leer over mijn eigen kind.
Wat leuk dat zij zo’n klik hebben! Dat voelt vast heel goed.
Absoluut! Mijn man had een tatoeage met daarin een symboliek van zijn kinderen verwerkt. Hij heeft Fleur zo omarmt, dat hij de tatoeage heeft uitgebreid met haar naam. Dat vind ik zo bijzonder! Want zijn band met haar, staat los van datgene wat ik met mijn man heb. Als kers op de taart, hebben Bram en Noa hiermee Fleur ook in hun hart gesloten. Zij hebben namelijk geen moment moeilijk gedaan over deze bijzondere uitbreiding. Hoe mooi wil je het hebben!
Hoe reageert je directe omgeving op je leven met een samengesteld gezin?
In het begin wilde mijn omgeving me behoeden voor een toch wel complexe manier van leven. Dat vond ik ook niet erg en kan ik me goed voorstellen. Gelukkig hadden dierbaren om ons heen al snel door dat we echt een team vormen en een waardevolle aanvulling op elkaar zijn. We hebben de afgelopen tijd natuurlijk noodgedwongen best wel in een cocon geleefd. Daar komen we nu langzaam uit. Ik ervaar dan ook dat ik het heel prettig vind om met gelijkgestemden te kletsen over ons leven. Want niet iedereen begrijpt de dynamiek en complexiteit van zaken waar we tegenaan lopen. Hoewel we niet moeten vergeten dat we vast tegen een aantal dezelfde zaken waren aangelopen als ik nog met Fleur en haar vader had samengewoond.
Dat herken ik inderdaad. Daar hebben wij het in ons gezin ook regelmatig over. Het is goed om hier allemaal bewust van te zijn. Het is niet altijd het samengestelde gezin wat sommige zaken ingewikkeld maakt.
Inderdaad. Zo zien wij dat ook. Onderhandelen over bijvoorbeeld bedtijden en voeding, is een standaard ding bij kids, haha. Het is zeker wat harder werken. Er gaat minder op een natuurlijke manier. Dat kost wel veel inspanning en denkwerk. Soms kan ik minder mezelf zijn.
Is dat je grootste uitdaging? Jezelf blijven?
Zeker. Jezelf blijven omvat ook zoveel. Het gaat over grenzen, gedrag. Je rol als ouder en mede-verzorger. Het mág ook verschillen. Al je je maar uit kan blijven spreken. Ik heb toch de neiging om met name richting Bram en Noa, liever te blijven, niet te streng te zijn en me minder uit te spreken. Als moeder van Fleur gaat dit natuurlijker. Ik bedoel het voor alle drie even goed, maar ik ga toch sneller over mijn grenzen als mede-verzorger. Omdat mijn gedrag anders is. Ik wil het zo graag goed doen, maar dit is soms net wat te geforceerd en onnatuurlijk. Emoties vliegen dan alle kanten op. Hier ben ik me erg bewust van en wil ik graag aan werken.
Hoe hebben jullie het vormen van jullie samengesteld gezin eigenlijk aangepakt?
Het was een kwestie van doen. Met elkaar nieuwe normen en waarde creëren. Maar, ik heb me zeker vooraf ingelezen. Informatie op het web opgezocht en zoveel mogelijk tips gelezen en geprobeerd de valkuilen te begrijpen. Uiteindelijk is iedereen anders en is het een kwestie van ervaren. In onze regeling zijn de kids om de week bij ons. Dat is echt wennen. Soms snak ik naar het moment van een fulltime gezin.
Die altijd nare overdracht went nooit. Althans, zo ervaar ik dat. Hoe voelt dat voor jou?
Inderdaad. Dat went nooit. De overgang van de gezellige drukte, naar een leeg huis met alleen Jon. Dat is groot en blijft een pijnlijk moment. We hebben het zo geregeld dat de kids elke zondag naar de andere ouder gaan. Dan hebben ze even de tijd om te acclimatiseren en te wennen voordat de week weer begint.
Al eerder gaf je aan dat je een samengesteld gezin hard werken vindt. Kun je daar iets meer over vertellen?
Zoals ik al aangaf, gaat minder van nature. Het vergt veel inspanning en nadenken. Daardoor verlies je een stukje van jezelf. Iedereen maakt eigen keuzes. Andere ouders kiezen er misschien bewust voor om niet samen te gaan wonen. Daar is een ieder natuurlijk geheel vrij in, maar ik hoop wel dat mensen zich niet laten belemmeren door eventuele angsten. Er wordt niet altijd positief gesproken over het slagingspercentage van samengestelde gezinnen. Dat is jammer. Keuzes scheppen zeker verantwoordelijkheid. Maar laat je niet leiden door angsten. Denk er wel goed over na. Voel aan of je een team kunt vormen met je partner, maar uiteindelijk ook met alle kids. Maak sowieso nooit onderscheid tussen eigen en niet eigen kids. Ze hebben allemaal dezelfde rechten!
Hoe gaan jullie dan om met eventuele problemen?
Om heel eerlijk te zijn is dit ook nog wel een puntje van aandacht. Je wilt de sfeer graag goed houden en hierdoor bedek je soms liever met de mantel der liefde. Ik hoop door meer bij mezelf te blijven en mijn gevoelens en emoties beter kan uitspreken, we allemaal wat meer ruimte krijgen en ik er misschien iets minder snel iets uitflap waar ik later spijt van krijg. Het blijft een interessante constructie, deze gezinsvorm. Maar hey, choose your battles, maar dat geldt ook voor ‘normale’ gezinnen.
Welke tips wil je andere gezinnen geven?
Blijf praten! Zorg dat je een team bent met je partner. Blijf met liefde naar jezelf én kids kijken. Ben je boos? Blijf er niet in hangen. Kijk liever met een gezonde dosis liefde. Dat maakt het allemaal wat dragelijker, met meer positieve gevolgen. Praktisch gezien is mijn tip om los te laten om naar je eigen agenda te willen leven. Denk niet te zwart wit en blijf flexibel. Ook als de kids niet bij jou zijn, het zijn en blijven altijd je kinderen.
Wat had je niet willen missen de afgelopen 1,5 jaar en waarin ben je zelf gegroeid binnen de nieuwe gezinsvorm?
De gezelligheid, de nieuwe gewoontes en herinneringen die we samen inmiddels al veel hebben gemaakt. En natuurlijk elke avond naast mijn geliefde in slaap vallen en naast hem wakker worden. Dat is iedere ochtend weer een feestje. Mijn eigen behoeften en beperkingen heb ik in sneltreinvaart leren kennen. Het jezelf gunnen om af en toe even tijd voor jezelf te nemen bijvoorbeeld. Dat lijkt simpel, maar dat was het voor mij niet. Ik geniet daar enorm van. Tegelijkertijd geniet ik ook weer van de gezellige drukte als we met zijn allen aan tafel zitten. De verhalen en de humor van alles kids, heerlijk!
Albertine van Oenen is getrouwd met Jon. Moeder van Fleur (12) en plus-ouder van Bram (13) en Noa (16). Albertine is 44 jaar en werkt 24 uur bij een arbodienst in de functie van casemanager verzuim. Ook je ervaringen delen? Samen met de lezers van belonend.webatleten.nl, kijk ik uit naar jouw unieke verhaal. Neem gerust contact met mij op als jij ook graag anderen verder helpt!
